RSR 2 dobbert boven tot Kampioen van de Promotieklasse! (8 april)
Gewoon doordobberen, schreef Koots Keet poëtisch in zijn peptalk-opstellingsemail aan het 2e team, vanuit de oplettende waarneming dat we na het verlies in de 1e ronde steeds een plekje waren opgeklommen op de ranglijst, gelijk een dobber die onvermijdelijk komt bovendrijven. Zo stonden we voor aanvang van de laatste ronde op plek 2, met evenveel matchpunten als de nummer 1 maar een wedstrijd minder gespeeld, ten gevolge van een oneven aantal teams. Kortom, een ideale doordobberkans om na de jammerlijke degradatie van vorig seizoen een onmiddellijke terugpromotie naar de KNSB veilig te stellen, te meer daar er zelfs 2 promotieplaatsen te vergeven waren. Een gelijkspelletje in de thuiswedstrijd tegen team 1 van Nieuwerkerk a/d IJssel zou hiervoor volstaan maar, en dat spreekt voor zich, al moest Alek de openingsspeech van Paul Dekker op dit punt corrigeren, natuurlijk hadden we onze zinnen gezet op niets minder dan het Kampioenschap.

De laatste binnen was als eerste klaar. Wil (8) treft vaak net wat meer verkeer op de weg dan voorzien, en toen hij om 20:07 haastig de zaaldeur opentrok viel hij in Pauls laatste openingswoorden, waardoor het leek alsof we speciaal op hem hadden gewacht. Dat moet Wil goed hebben gedaan, want al snel stond hij met wit een pionnetje voor. Het leek me nog best een klusje, maar plotseling was daar al het geroezemoes dat duidt op een uitslag. Toen de rook was opgeklaard zag ik vanuit mijn stoel inderdaad de witte koning zegevierend op het bord staan, ten teken van de 1-0.

Een vroege goal in zo'n beslissende wedstrijd is natuurlijk goud waard, en het kwam ook voor mijn eigen partij (Herbie) erg goed uit want precies op dat moment zadelde mijn tegenstander me op met een remise-aanbod, dat natuurlijk zorgvuldig gewikt en gewogen moest worden. Dat werd nu een stuk makkelijker. Onze 17 zetten waren weinig verheffend geweest en hadden geresulteerd in een vroeg dameloos middenspel dat voor geen van beide partijen reden was tot veel enthousiasme. Ter compensatie nam ik me voor de situatie nu professioneel aan te pakken. Dus eerst een zo goed mogelijke zet bedenken, dan consequenties taxeren en vervolgens een rondje langs de velden, inclusief voor de goede orde de check bij Koots Keet.

Het rondje langs de velden stemde mij positief. De witspelers stonden er goed voor: Aleks (6) scherpe Najdorf-antidote was net geconcretiseerd van wederzijdse kansen tot duidelijk beter voor wit, Leo (4) stond een gezonde pion voor en bij Rob (2) begonnen er aanknopingspunten te ontstaan in de zwarte stelling. De zwartspelers hadden het iets moeilijker: Spaan (5) had afwikkelingen naar een saaiig eindspel niet kunnen voorkomen, maar kon dat in feite al niet meer verliezen, Paul B (3) was lastig te beoordelen dus nog alles mogelijk en alleen Keet (7) stond echt zorgelijk; pionnetje minder zonder zichtbare compensatie.

Met veel vertrouwen in de goede afloop nam ik daarom de remise aan: 1½-½. Toen ik een half uurtje later opnieuw de zaal betrad, zag het er zelfs nog beter uit. Alek had de tegenstander inmiddels volledig in de tang en legde net de laatste hand aan zijn mataanval: 2½-½. Rob was met een vindingrijke combinatie overgeschakeld naar totale vernietigingsmodus en leek elk moment te kunnen gaan beslissen, zeker na een dubieus stukoffer van zijn tegenstander die bovendien nog maar weinig tijd had. En Spaan had op magische wijze alle troeven in handen gekregen en leek op weg om zijn tegenstander in een dodelijke zetdwangsituatie te brengen. Dat zou toch genoeg moeten zijn om minstens 4 punten te halen, en dat terwijl Leo nog steeds in het bezit was van zijn gezonde pluspion. Ik herinner me dat ik moeite had een brede lach te bedwingen bij het gadeslaan van ons team op dit moment.

Geen vuiltje aan de lucht dus, en tja, dan komt er toch ineens een rommelige fase met onverwachte gebeurtenissen en oplopende spanning. Spaans tegenstander was wellicht niet indringend genoeg gebrieft over Spaans verjaardag (hoewel de jarige hier in de bar wat geheimzinnig over bleef doen, wellicht om niet te hoeven trakteren), en wenste geen cadeautjes te geven; remise dus: 3-1. Paul stond al langere tijd onder druk maar net toen ik het idee kreeg dat hij zijn verdediging weer helemaal op orde had, infiltreerde een vijandelijke toren op de damevleugel, en konden de witte pionnetjes pesterig doorbreken: 3-2. Bij Rob had het tactisch vuurwerk gezorgd voor zoveel kruitdampen dat net één verdedigende finesse aan zijn berekeningen ontsnapte, waarna zijn grote voordeel volledig in rook bleek opgegaan. In de slotstelling had de zwartspeler Rob nog kunnen laten zweten voor de remise, maar blijkbaar was deze zo opgelucht over zijn ontsnapping dat hij zo snel mogelijk (zonder overleg) remise aanbood. Wat Rob, na zich te hebben vergewist van de situatie op de laatste 2 borden, wijselijk accepteerde: 3½-2½. Dit spektakelstuk is hier na te spelen.

Is het dus toch nog spannend geworden, zeker omdat verlies van Keet inmiddels onvermijdelijk leek, en zijn we weer terug bij Leo. Ik ben benieuwd of Leo nerveus was op dit moment, dat is natuurlijk goed voor te stellen in zo'n situatie, maar aan de buitenkant was er in ieder geval niets van te zien. Hij stond nu niet 1 maar al 2 pionnen voor, en in feite waren het alleen de ongelijke lopers die nog roet in het eten zouden kunnen gooien. Gelukkig stonden er ook nog 2 torens op het bord, en Leo liet weinig misverstanden bestaan over zijn intenties. Met vaste hand en een gedecideerde uitvoering pakte hij zet voor zet meer ruimte, en toen hij uiteindelijk besloot de torens te ruilen, waren zijn pionnen niet meer te houden: 4½-2½ en de volle buit was binnen!

Hierna kon Keet gerust het hoofd buigen en afscheid nemen van een partij die hem weinig plezier zal hebben bezorgd: 4½-3½. Om het hoofd vervolgens weer op te heffen voor een échte buiging, als succesvolle coach die zijn team heeft geleid naar het kampioenschap van de Promotieklasse, en promotie naar de 3e klasse KNSB. Met recht een teamprestatie, waarbij iedereen wel op beslissende momenten belangrijke punten heeft gescoord, en waarbij er slechts 4 invalbeurten nodig waren in 64 partijen. That's the way to do it! (Herbie)

   RSR Ivoren Toren 2      2018 - Nieuwerkerk a/d IJ. 1   1822 4½ - 3½
1. Herbert van Buitenen    2116 - Leon Willemen           2032 ½  - ½
2. Rob van der Plas        2144 - Rob Hoogland            1894 ½  - ½
3. Paul Batenburg          1999 - Cees Klein              1890 0  - 1
4. Leo de Jager            1933 - Joost Molenaar          1619 1  - 0
5. Nathanael Spaan         2132 - Johan de Koning         1849 ½  - ½
6. Alek Dabrowski          1985 - Richard Zyleman         1829 1  - 0
7. Herman Keetbaas         1946 - Leen Klein              1657 0  - 1
8. Wil Sparreboom          1885 - Jeroen Eijgelaar        1802 1  - 0