TATA Chess 2014: finale afrekening (1 februari)
Nu de kruitdampen zijn opgetrokken en ieder veilig huiswaarts is gekeerd, Paul D. onder de veilige hoede van zijn dochters en Nathanael en ik minstens even veilig onder het toezicht en (in dit geval letterlijke) besturing door Arnold, wordt het tijd voor een bescheiden terugblik. Bescheiden is hier om meerdere redenen op zijn plaats. In de eerste plaats natuurlijk omdat het belangrijkste reeds in het tussentijdse verslag bij u is opgediend. Ik kan voorts goed begrip opbrengen voor de lezer die dat geneuzel uit mijn koker inmiddels meer dan beu is. Kortom: we houden het kort dit keer.

De onvermijdelijke vraag of er nog verbetering in de prestaties is opgetreden kan zowel met een aarzelend 'Ja' als met een verpletterend 'Nee' worden beantwoord. Over Spaan in groep 2 valt nauwelijks een onvertogen woord te melden, met 5½ uit 9 eindigde hij in de bovenste helft, al had zijn start toch wel iets mooiers doen vermoeden
Ook Paul kwam uiteindelijk nog uit op 3 punten, wat na zijn dramatische start niet tegenviel al was het voor ons een tegenvaller dat hij in de prestigestrijd tegen Ger Hageman niet verder dan remise kwam. Tot diep in de nacht zijn beide mannen bezig geweest om de ander aan te tonen dat die van geluk mocht spreken bij deze uitslag. Een pluspuntje voor Paul was wel dat diezelfde Ger later de tweede plaats met 6½ uit 9 opeiste en maar net naast de Banjaert-trofee greep. Maar hierover later.
Arnold herstelde zich krachtig en kwam met 5 uit 9 zelfs nog in de bovenste regionen terecht, gelukkig net niet genoeg om te promoveren zodat ik volgend jaar waarschijnlijk nog geen last van hem zal hebben.
Dat ik met mijzelf afsluit, kwam dit keer niet alleen voort uit valse bescheidenheid. Zoals u zich allen zult herinneren, stond ik na 4 rondes stond ik nog glorieus bovenaan met 3 uit 4 maar door daarna 1 uit 5 te scoren haalde ik zelfs de 50 % niet met 4 uit 9. Ook mij werd mij "de lange rochade" niet bespaard en het waren bepaald niet allemaal prachtnullen. Zo gebeurde er in een van die verliespartijen iets wonderlijks, dat mij - in mijn rijke schaakcarrière - nog niet was overkomen. U stelt zich de aanvangssituatie voor: Al wat laat in de middag, een complexe stelling, zoals bij mij gebruikelijk. Een ijzerenheinig glurende tegenstander, een irritant voort tikkende klok, een leeg flesje chocomel en een stelling waar voor mij het mooiste er wel vanaf was toen ik DE DAMEZET naar veld b4 speelde. Het vervolg is snel verteld: met een - toegegeven - sierlijk handgebaar verwijderde de oprechte Haarlemmer Rene Asmussen mijn prachtige witte dame en zette op dat ellendige veld b4 zijn eigen lelijke zwarte exemplaar neer. Eigenlijk was het dat wel. Verder gebeurde er niets meer. Nou ja, op het invullen van het wedstrijdformulier na.

Gelukkig was er ook voldoende aangenaams te beleven. Zoals bijvoorbeeld de klaverjaswedstrijden waarbij de spelers elkaar net niet te lijf gingen over belangrijke kwesties als: "jij weet zeker niet wat seinen is " e.d. Het bezoek van onze hondstrouwe clubleden met toch ook Jaco Koster. De strijd om de Banjaert Trofee, die 17 man uit het Natuurvriendenhuis dagelijks heeft beziggehouden. Met uiteindelijk Evert Hondema uit Emmen als grote winnaar, Evert haalde als enige 7 punten uit 9 partijen in zijn groep. Wel had ik Evert de opdracht meegegeven om in de laatste partij te winnen om te voorkomen dat er meer deelnemers met een gelijk puntenaantal zouden eindigen. De brave Evert heeft dit netjes uitgevoerd, ofschoon hij aan een remise al genoeg had om zijn groep te winnen. Maar bovenal: een toernooi met veel gezelligheid, waardoor ik me geen moment heb verveeld. De meegenomen boeken bleven ongelezen. (Wijnand)