Vrijdag 15 september werd de - inmiddels 5e - editie van het jubilaristoernooi afgewikkeld. De bezetting was zelfs nog 7 % beter dan van te voren ingeschat. Maar liefst 12 deelnemers deden mee, Rob v.d. Plas was met vakantie en ondergetekende was vooral manusje van alles. Twaalf deelnemers: een mooi getal om twee poules van 6 spelers in te delen.
Bij de kandidatenselectie was Maarten van Doorn buiten de boot gevallen. En, dat moet ik aarzelend toegeven, ten onrechte. Waarschijnlijk, omdat ik me niet kon voorstellen dat zo'n jong ventje (hij is nog geen 40 !) al deel kon uitmaken van dit bejaarde gezelschap. Daarmee is Maarten natuurlijk wel een tamelijk uniek geval, want hoeveel spelers hebben - vanuit de jeugd - zich ook bij onze senioren blijvend gemanifesteerd. Ik denk dan slechts aan Spaan, v.d. Plas en v. Buitenen. En dan nog blijft dat minimum van 25 jaar een hoge drempel, waaraan momenteel 14 spelers voldoen! Een deel van hen speelt niet eens in de huishoudelijke competitie mee, maar is toch voldoende betrokken om lid te blijven.
Dankzij al die deelnemers voor het toernooi, resteerden er gelukkig niet al te veel partijen voor de huishoudelijke competitie. Natuurlijk zag ik hier en daar wel een wenkbrauw gefronst worden als de jubilarissen zich iets te luidruchtig lieten gelden. Maar tot heftige confrontaties leidde overig dit niet, nergens werden er op stramme schedels in een vlaag van ongeremde boosheid gebeukt. De sfeer van de old boys-ontmoeting was dan ook welwillend. Zo gaf de oude Dekker mij in een moment van zachtheid een dame cadeau toen ik - als invaller voor John Brouwer - al spoedig verloren stond, maar liet me vervolgens wel door mijn vlag gaan.
De jonge Van Doorn toonde een bij zijn leeftijd passende strijdlust, toen hij in de poule als tweede was geëindigd. Hij stelde voor kruisfinales te spelen om te bepalen wie de finalisten zouden zijn. Als wedstrijdleider zag ik al een visioen waarbij die kruisfinales door talrijke remises tot een tijdstip zou voortduren waarop het Vervoer op Maat zijn diensten al zou hebben gestaakt. Dus hield ik me toch maar vast aan het vooraf bepaalde schema waarin de finale tussen de nummers 1 van elke poule, hoogstwaarschijnlijk te verspelen tussen de nummers één en twee van de plaatsingslijst, Spaan en Van Buitenen. Slechts door toedoen van Philip, ook debutant trouwens, dreigde hier nog een kink in deze kabel te komen. Gelukkig was daar nog oudgediende Ed van Doorn die, in het volle besef van zijn verantwoordelijkheden, Philip een remise afsnoepte en daarmee mogelijke finale-misère wist te voorkomen.
In de pauze werden de voor deze leeftijdsgroep ongewone inspanningen gecompenseerd met degelijke vlaai waarbij de NIVON-medewerker uiterst nuttige arbeid verrichtte bij het vullen van de schoteltjes. John Brouwer, die per 1/10 60 jaar lid zal zijn, kon hierdoor nog net genoeg energie bijeenrapen om nog een rondje na de pauze te spelen. Desgevraagd vertrouwde hij me toe, dat zijn chauffeur, Paul Dekker, zich als een bejaarde versie van Max Verstappen over de Rotterdamse autopistes begeeft, maar dat John deze doodsangst er graag voor over had om bij dit evenement te kunnen zijn. Hierbij moet worden opgemerkt dat John toch altijd nog een paar jaar jonger is dan de oude Dekker.
De finale verliep -in elk geval qua resultaat - als vijf jaar terug, Spaan kwam er opnieuw niet aan te pas tegen Herbert. Hoe het echt verlopen is moeten anderen maar toelichten, maar toen ik er bij kwam staan stond Herbie al een stuk voor. Daarmee is hij de eerste speler die dit toernooi voor de tweede keer wint. En door gewoon lid te blijven, Herbert, zullen nog vele titels jou tegemoet komen. Of zou v.d. Plas de komende jaren nog wat roet in dit eten kunnen gooien?
De eindstanden van de twee poules zijn hier te vinden. Hieronder volgen nog enkele sfeerplaatjes.
