Kenau in Spijkenisse

door Wijnand, 29 mei 2018


Afgelopen zaterdag weer eens op stap geweest naar Simons schaaktoernooi voor bejaarden. Ik moet toegeven dat ik me met de jaren daar steeds beter ga thuisvoelen. Eigenlijk een vrij zorgelijke constatering om impliciet toe te geven dat je je al aardig bejaard voelt.

Normaal gesproken zou ik weinig meer te melden hebben dan dat het toernooi weer voortreffelijk was georganiseerd en dat de familie Van der Beek als vanouds ervoor gezorgd heeft dat wij oudjes een onbezorgde dagbesteding mochten meemaken. De bij de afsluitingsceremonie aan alle 80+'ers uitgereikte flessen wijn van het merk "Avondrust" (hoe kon Simon het bedacht hebben) vervolmaakten dit rimpelloze beeld.

Echter: ik ontkom er dit keer niet aan iets over mijn allerlaatste partij te melden. Met een score van 3 uit 6 (een vertrouwd beeld dus) begon ik aan die slotronde tegen mevrouw Franzke Kalkman-de Koster (voortaan mw F.te noemen), die net als ik op 3 uit 6 stond. Na een tam begin offerde zij brutaal met Lxh6 op mijn koningsvleugel en omdat ik niet teveel bedenktijd wilde besteden aan een ingewikkelde stelling waarbij ik zelf in de verdrukking stond, liet ik de loper fijn staan en koos voor een vlotte ontwikkeling.
Voor een beter begrip van dat gedrag moeten jullie trouwens weten dat ik tijdens het toernooi op onverdragelijke wijze een partij verloren had in een winnende stelling, omdat de vlag viel. Er werd hier geen Fischertempo gespeeld waarmee ik de afgelopen jaren op de vereniging was vertrouwd geraakt.

Enfin, alles liep op rolletjes, mw F. beging enkele slordigheidjes waardoor ik al snel een wagenpark aan stukken voor kwam te staan. Omdat deze situatie me wat slordig maakte gaf ik tussendoor zo maar een toren weg. Daarna had ik echter nog materiaal genoeg over om haar aan de rand van het bord neer te zetten en een beetje jeugdspeler zou in die situatie het bord hebben leeg gegraasd. Dat was mijn eer echter te na. Ik wilde haar op krachtige wijze mat zetten en zonodig nog even promoveren om dit proces iets vlotter te laten verlopen. In een miraculeus slot vlogen echter de stukken van het bord af, vooral de mijne helaas. Zij kon nog slechts één armetierig torentje en een enkele nutteloze pion tot haar bezittingen rekenen. Maar met dat torentje maaide ze flink om zich heen. Zo sneuvelde mijn tweede toren en vervolgens ook nog een paard (beiden gewoon uitgedeeld en niet eens omdat ik haar zo sympathiek vond). Na het weggeven van het paard had ik echter een gelukje: ik kon alsnog promoveren met mijn g-pion die zij toen wel met haar koning moest nemen vanwege schaak. Haar enige toren stond bedremmeld toe te kijken omdat hij alsnog door mij - dankzij ongedekt - geslagen werd waarmee ik alsnog won. Na het weggeven van twee torens en een paard overigens geen prestatie waarop ik buitengewoon trots kon zijn. Ik heb Franzke in elk geval wel geprezen voor haar grote strijdlust, waarvoor zij de Kenau Simonsdochter van Hasselaerprijs (*) ten volle zou verdienen, ware het niet dat prijs helaas nooit is ingesteld.

(*) voor de historische nitwits:
Kenau stond in 1572 op de Haarlemse stadsmuren de Spaanse overvallers welkom te heten met emmers gloeiende pek.