|
Aan de rand van het ravijn bloeien de mooiste bloemen door TL Bas, 18 februari 2023 Opgewekt en uitgerust na een lange winterslaap trad het tweede KNSB-team op 11 februari aan tegen het eerste team van het Roosendaalsch Schaak Genootschap, oftwel R.S.G. De naam van de vereniging doet vermoeden dat deze club al eeuwen bestaat. De club is echter piepjong: 23 jaar. De leden van het bezoekende team hadden zelf al wel ruim meer levenservaring. In onze strijd voor de kampioensschaal van klasse 5H zou dit een cruciale wedstrijd worden. We stonden aan kop van onze groep met twee matchpunten voor op de nummer twee en drie. RSG volgde kort daarop met drie matchpunten minder. Er moest gewonnen worden! De eerste drie borden van R.S.G. zijn een stuk sterker dan hun lagere borden. Hun kopman heeft een rating van 2000+, hetgeen een zeldzaamheid is in de 5e klasse. Onze strategie was dan ook om de schade op de eerste drie borden beperkt te houden en op de lagere borden te winnen. Het bleek anders uit te pakken... Simon was op bord 8 als eerste klaar. Hij speelde grotendeels een solide partij. Hij had halverwege een kwaliteit kunnen winnen, maar zag dat niet. En de voetbalwet “Als je zelf niet scoort, doet de ander het” geldt kennelijk ook in het schaken. Zijn tegenstander won met een paardvorkje wel een kwaliteit en maakte het rustig af. Het stond 0-1 en het vooraf uitgetekende winscenario stond op wankelen. Leonardo op bord 7 zou dan toch wel een punt binnenhalen? Leonardo had in de voorgaande drie wedstrijden al zijn partijen gewonnen en speelde nu tegen een tegenstander met een kleine 300 ratingpunten minder. Het lot besliste echter anders. Kort nadat Simon klaar was, kon Leonardo’s tegenstander kiezen uit damewinst of mat in 2. Hij koos er gelukkig voor om remise aan te nemen en Leonardo was de eerste die met gevaar voor eigen leven een (half) bloempje uit het ravijn mocht plukken: ½-1½ Niettemin lag het wedstrijdplan inmiddels in de prullenbak. Om te winnen moesten we nu minimaal 4 punten scoren op borden 1 t/m 6. Na de zeperd tegen Michael op de clubavond ervoor had ik mezelf voorgenomen om op bord 5 eens een keer een solide partij te spelen. Mijn passieve spel nodigde mijn tegenstander uit om vol in de aanval te gaan. Zie ook mijn fragment:
Nadat ik dus een overweldigende stelling had bereikt, wist ik het mezelf bijzonder moeilijk te maken en keek ik ook in de diepte
van de afgrond. Gelukkig kreeg ik hulp van de klok: voordat hij zet 37 deed, ging mijn tegenstander door zijn vlag: 1½ -1½ Op dat moment zag het er heel eventjes wat zonniger uit. Alda speelde op bord 4 in een partij met tegenovergestelde rokades vol op de aanval. Haar tegenstander bleek echter een koelbloedige verdediger. Toen het venijn uit haar aanval was, liep haar eigen koning in een hinderlaag waar hij niet uit wist te ontkomen: 1½-2½ Wijnand heeft op bord 6 als enige amper kennis gemaakt met verraderlijk rotsachtig landschap. Zijn tegenstander hoopte op remisekansen omdat er ongelijke lopers op het bord stonden. Hij kwam er echter hardhandig achter dat als je koning wordt aangevallen, ongelijke lopers een lelijke handicap is: 2½-2½ Uiteindelijk zou de strijd dus toch beslist worden op de drie topborden. De partij van Sander heb ik pas vanaf het eind gevolgd. Op dat moment had hij het voordeel van de verste vrijpion in een eindspel met gelijke lopers. Optisch eenvoudig, maar in de praktijk toch best listig. Hij rondde het in stijl af: 3½-2½ Jason stond op dat moment hoogst bedenkelijk. Misschien kon hij er nog een remise uit schwindelen. Homayouns koning stond ook danig op de tocht. Het zag er dus niet goed uit. In zijn drang om het team aan de winst te helpen, pushte Homayoun zijn zwarte leger tot aan de rand van de afgrond. Hij moest uiteindelijk blij zijn dat hij nog een halfje voor de poorten van de hel kon wegslepen: 4-3. Hier zijn verslag:
Het was inmiddels 18:00 en we hadden na een lange bergtocht tenminste een matchpunt binnengeharkt. Nu was het een kwestie van
tegen beter weten in hopen dat Jason er nog iets uit zou peuren. Zijn stelling was rijp voor opgeven. Met de last en druk van
het strijden voor het kampioenschap op zijn tengere schouders wist Jason echter niet van wijken. Jason doet zelf verslag: “Ik mishandelde de opening en stond na een zet of 15 straalverloren. En dat bleef heel lang zo, waaruit de lezer kan opmaken dat mijn tegenstander het nog niet zo makkelijk vond om te winnen. En het duurde maar en het duurde maar. Uiteindelijk kwam er een eindspelletje op het bord met ieder een paard, maar voor wit ook nog twee pionnen (a en c). Dat blijkt achteraf gewoon gewonnen, als je ziet hoe tenminste. Ik bleef maar wat irriteren met mijn paard en dat had nog succes ook. Eerst miste ik nog een simpele remise (ongelooflijk), maar de tweede kans greep ik wel. Al mijn teamgenoten waren al moedeloos afgedropen, behalve Sander. Kon ik ze toch nog verheugen met een appje.”
En zo hadden we toch ons boeket van bergbloemetjes bij elkaar geplukt en konden we uitgeput de winst bijschrijven: 4½-3½
|
Schaakvereniging RSR Ivoren Toren
(sinds 1919)